zirnevis

این کشمکش های درونم.این حرف های نگفته و این تلاش بی سرانجام

از قلبم سنگین تره.

و من این روزها بیشتر قلبم درد میگیره

این روزها بدترین روزهایی است که باید چشممو ببندم، گوشم را کر کنم بر روی دوس داشتنت.

ولی این صدای قلبم، این کشش درونم را، این خواستنت  .

این تنم را گاهی به خاک میسپارم شاید آرام شوم.

این روزها دلم برای خودم تنگ میشه.روزگار عجیبی شده.

دلم برای آرزو کردنم تنگ شده.

خیلی بده تو این سن دیگه هیچ آرزویی نکنی.

امروز این حسرت ندیدنت، این بغض نبودنت از صبح راه گلومو گرفته بود.

روزهای سیاه زودتر بگذر.باید بلند شم.حتما پشت این کوه ها، دریایی هست.

جاری میشم توی عمق آب تا زلال شوم

جاری میشم روی آتش درونم

خدایا دستم را بگیر.این بنده ات بدجوری حسرت توی دلم گذاشت و رفت.

تو دستمو بگیر تا این غصه درونم تموم بشه.

 

 

بیشتر از تو، دلم برای خودم وقتی پیشم بودی تنگ شده من اون روزها خود واقعیم بودم با انرژی تموم نشدنی و داشتن امید بسیار با آرزوهای بزرگ که تو همیشه نقش اول تمام آرزوهای من بودی بهت گفته بودم بعد این همه سال رفتن یعنی مرگ کسی که این همه سال بهش امید دادی، بعد یک روز، یک لحظه همه دنیاشو ازش بگیری من 1 اسفند 94 بدون هیچ گناهی برای همیشه در یک لحظه کشته شدم و تو فقط میدونی اون لحظه کدوم لحظه بود

این روزها اینقدر ازت دورم که احساس میکنم توی یه دنیای دیگه عاشقت بودم و عاشقی کردیم.انگار اون سال های عمرم یه جای دیگه، یه دنیای دیگه و یه "من و توِ" دیگه ای بودیم.این روزها دیگه نه خودم را میشناسم نه تو اینقدر غریبه شدیم که انگار یه عمرِ ازت گذشتم.همیشه از این حالت خودم میترسیدم.نه دیگه دلم تنگت میشه نه دیگه برای برگشتت دعا میکنم نه دیگه آرزوی برگشتن و دیدن و بغل کردن و بوییدنت را دارم

از دور آهنگ من و تو را میشنوم، آهنگ قشنگی بود. وقتی پخش میشد برق از چشمانم میپرید که توی چشمات زل بزنم بگم وای ی ی آهنگ ماست تو لبخند میزدی و به نشانه تایید دستم را فشار میدادی آهنگ بین من و تو چه غریبانه پخش میشد و دیگه نه از تو خبری بود نه از من آهنگ وفادارتر از من و تو به انتظار ما.از دور به آهنگ گوش میدادم ولی دیگه خبری از لبخند، برق چشمانم و قلقلک درونم نیست. شاید مرده ام و این روح من سرگردان رابطه تمام نشده ای بود که حتی خداحافظی هم

این روزها انگار روز نیست، از شبی به شب دیگه میریم. وقتی دلتنگی هم همراهش باشه، عمق شب بیشتر میشه و تو مجبوری چشماتو ببندی تا بتونی از این دنیای تاریک برای لحظه ای آزاد بشی توی وجودت چراغی روشن میکنی و بین خاطراتت، روشن ترین صحنه را به یاد میاری. آغوشت، گرمترین و روشن ترین صحنه ای بود که نمیخواستم ازش بگذرم دلتنگم. سال هاست به درد دلتنگی دچارم و توی ذره ذره ی وجودم سرایت کرده. وقتی خورشید اومد منو بیدار کنید.بگذارید برای سال ها

نیستم، درون خودم نیستم، سرگردان و حیران بدنبال وجود گم کرده ی خودم میگردم گاهی به دیواری تکیه میدم، لحظه ای نفس تازه کنم.خراب میشود.و من سرگردان تر از قبل میگریزم. میگریزم و باز در این سیاهی میچرخم.خوبه در این حوالی آیینه ای نیست که عمق شکست درونم را ببینم. حس میکنم اما باور نه

گاهی وسط دور شدن، می ایستم و به عقب نگاه میندازم، به خیالم شاید تو آمدی.به عقب نگاه میکنم، باز همون ویرونه ای را میبینم، همون غم، همون داستان.تو سراب زیبای احساس منی.ناخواسته حتی با نگاه کردنم، درونت غرق میشم.سخته دوباره برگردم و به راهم ادامه بدم، این توقف باز از شیره وجودم کم کرد ولی باید رفت، شاید اینبار سریع تر از قبل، شاید دیگه نگاهی به عقب نکنم. ولی سخته.چقدر لحظه دل کندن برای من سخت و تو همچنان آرام به دور شدنم لبخند میزنی.هنوز درد

تمام بدنم از زخم هایی که زده پرشده و باز من دلتنگش میشم. وقتی عکسشو میبینم یهو قلبم تندتر میزنه، یه لحظه انگار جلوم ایستاده و من میتونم به اندازه حسرت این پنج سال بغل نکردنش، بغلش کنم. یه لحظه تمام زخم هام خوب شد وقتی باز دیدمش.نزدیک ولی فرسنگ ها دوراین چه حسیِ که وقتی میبینمش، باز میشم اون دختر بچه ای که اشتیاق از چشمام میزنه بیرون و رسوای عالم میشم.تمام حرف ها و دلخوری هامو پشت در گذاشتم و لبخند زدم.انگار این همه راه رفته که ازش دور‌ شدم،

وقتی تو یه زمان برات اتفاقی غیر قابل باور میفته، بعد از اون دیگه هیچی سر جای خودش نمیمونه و تو همیشه به هر دلیلی دلت میگیره شاید اون اتفاق و اون زمان را دیگه کمتر یادت بیاد ولی بعد از اون خواسته و ناخواسته همیشه دلتنگی و دلت میگیره. به زمین و زمان گیر میدی که بگی دلیل این حالم ایناند ولی وقتی با خودت تنها میشی، دلتنگی اصلی از درونت به تمام وجودت میخزه. من این روزا بیشتر خوب نیستمگاهی میگند بعضی روزا آدم دل کنده میشه و من این روزا دل کنده ی تو